4 فروردین..روزهایی بهاری و نو شدن...نوشدن دندون رادینم

سلام نفسم

مبارکت باشه...

مبارکم باشه...

افتادن اولین دندون شیری تو...

بزرگ شدنت...

دراومدن اولین دندان دایمی تو....

حرفم نمی آید...

این روزها همه ی وجودم چَشم شده....

این روزها خوب است...خوش حالم! از این بلوغ!!! از این رشد..

4 فروردین شام خونه خاله اکرم بابا دعوت بودیم...

و تا رسیدیم و در حال دراوردن مانتو بودم...

که بدو بدو و با رنگی پریده اومده طرفم...

یه چیزی دستت بود و از دور نشونم دادی...

با ترس و دلهره گفتی ...مامان افتاااد ...

به سعید خوردم  و یهو دندونم افتاد تو دستم....

کلللی ذوق کردم و خدا را شکر کردم...

عکس بالا هم چند دقیقه بعد از افتادن دندونت بود...

عزیزدلم...بزرگِ کوچکم....قدمهایت را هرچقدر می خواهی بزرگ بردار...خریدارم حتی به قیمتِ این تغییراتِ شیرین...مگر این روزها همان آرزوهایِ دلم نبود؟ مگر منتظر نبودم؟ مگر روزها را نمی شمردم تا تو به اینجا برسی...

خدایا شکرت...

هزاربار شکر که دیدم..بودم...تجربه کردم..این روزها را به من ببخش...که تمـــــــــام دلخوشیِ من این پریزادِ دردانه است...

همین رادین مثلِ همه ی بچه ها....

خدایا در پناهت سلامت بدارش...عاقبت بخیری دعایِ من برای اوست...الحمدلله...ماشاالله...شکرالله.